Er is leven na de dood.
Ik durf het bijna niet op te schrijven, maar meneer van Deursen heeft een nieuwe vriendin. Wie had dat gedacht: 82 jaar en nog niet eens zo heel lang weduwnaar. Een flinke domper voor een groot deel van de vrouwelijke bewoners van verzorgingshuis St. Jan.
Meneer van Deursen is namelijk een leuke man. Hij kan luisteren en heeft nog haar. Dat is de basis. Verder heeft hij een vrolijke natuur en ziet er ook nog eens goed uit, iets wat in een verzorgingshuis net zo bijzonder is als een T-bone steak bij het avondeten.
Twintig jaar lang bezocht hij zijn vrouw die, net als mijn eigen moeder, aan Alzheimer leed. Dan zette hij haar in een rolstoel en reed zomaar ergens heen. Niet zeulend of kromgebogen van plichtsbesef, maar zoals je een Albert Heijn karretje duwt dat je gratis vol mag laden. Met lichte tred en nieuwsgierig naar wat er verder nog allemaal in de schappen ligt.
Zo kon het gebeuren dat niet alleen mevrouw van Deursen dagelijks op hem wachtte, maar feitelijk de hele vrouwelijke bewoners schare. Kwam hij de huiskamer binnen, dan zag je ze opleven. ’ Daar is meneer van Deursen’ : hoogtepunt van de dag.
Een paar maanden geleden is mevrouw van Deursen overleden. Een gebeurtenis die hem nóg aantrekkelijker maakte. Het idee dat hij weer beschikbaar was, gaf een extra dimensie aan zijn bezoekjes die hij om de een of andere reden gewoon voort bleef zetten. Bij zijn verschijning kregen sommige dames zelfs vlinders in de buik. Onder de vleugels daarvan ontvouwden zich illusies die de lange dag in tweeën brak.
Tegen mijn moeder zij hij: ‘Zolang jij leeft, blijf ik hier komen.’
Nou vergeet mijn moedertje van 93 tegenwoordig best veel. Wat ze een kwartier geleden gegeten heeft bijvoorbeeld. Wat voor dag het vandaag is of wat de betekenis is van een enveloppe die op de deurmat valt. Een brief van de vriendenloterij wordt dan ook met een bekommerde blik bestudeerd.
Maar die ene opmerking van meneer van Deursen bleef plakken aan de gladde wand van haar brein. Waarschijnlijk omdat ze daardoor iets had om naar uit te kijken.
En nou heeft-ie een vriendin.
Toen ze het hoorde, was het even stil. Ze keek me aan als een klein meisje dat onderweg iets verloren is.
‘Ik voel me ineens zo eenzaam en ik weet niet hoe dat komt’
Precies zo zei ze het.
