Ik loop het gebouw van de Kamer van Koophandel binnen en constateer bij mezelf dat ik gespannen ben. Ik weet niet waar dat vandaan komt. Jezelf inschrijven als ondernemer is toch niet echt een klus om tegenop te zien. Het is zoiets als medicijnen ophalen bij de apotheek. Liever niet, maar je moet er toch langs.
De afspraak staat op 16.30 uur en niet veel later komt er een dame op mij af die haar hand uitsteekt en zich voorstelt als Ans Nogwat. In beslag genomen door mijn eigen irritatie omdat ik weer eens niet geluisterd heb, stel ik mijzelf voor met mijn bedrijfsnaam: ‘Spoorenberg & CO, aangenaam’, zeg ik, en voeg eraan toe: ‘Zeg maar Jan’. De dame kijkt me nu aan alsof ik haar zojuist heb gevraagd of ze misschien zin heeft om de ijsbeer een hand te geven. ‘Dit is mijn eerste dag’, zegt ze bedremmeld. ‘De mijne ook’, zeg ik. Tenminste: als het je lukt om mij in te schrijven’.
We lopen een ruimte in waar deze administratieve handeling zich zal gaan voltrekken. Overal bijna-ondernemers zittend aan lange tafels luttele minuten voordat ze ondernemer worden. Of zzp’ers zo u wilt: Zelfstandigen Zonder Pensioen of zoals mijn buurman (in loondienst) altijd zegt: Zelfstandige Zonder Portemonnee. En als het maar lang genoeg duurt: Zelfstandige Zonder Partner.
De sfeer is onbekommerd. Even verderop hoor ik een man met een Italiaans voorkomen zeggen dat hij volgende week (midden november) de deuren van zijn IJssalon opent.
Ook ik open vandaag mijn deuren. En ineens weet ik waar dat nerveuze gevoel vandaan komt. Mijn inschrijving heeft mijn keuze om voor mijzelf te beginnen concreet gemaakt. Maanden heb ik mij voorbereid, trots gevoeld en aan iedereen verteld dat ik aan een nieuw avontuur begin. Nu het echt is, lijkt de euforie even weg. Net als de onbevangenheid. Als een dief in de nacht.
Er komt onzekerheid voor in de plaats en in de verte misschien zelfs wel angst. Angst voor de toekomst, die van mijn dochter, mijn oude dag. Vandaag ben ik weer helemaal aan mezelf overgeleverd. Ik kan je verzekeren dat dat niet altijd een prettig vooruitzicht is.
Ik zou wel eens in de harten willen kijken van al die beginnende ondernemers. Hun gevoel willen peilen als ze ’s avonds in bed liggen net voordat de lamp uitgaat. Het lijkt mij namelijk sterk dat ik de enige ben die naast enthousiast en overtuigd van zijn keuze (dat zeker) ook wel eens bang is voor de stap die vandaag genomen is.
’We gaan er een einde aan maken’, zegt Ansnogwat, wiens eerste dag er bijna opzit. En ze voegt er, terwijl ze op haar horloge kijkt, aan toe: ‘Het is vijf uur’.
Het voelt als vijf voor twaalf.
